Τόλμησα

Ο τόπος μου πια δεν με εκφράζει. Έγινε "κάτι άλλο" από αυτό που ήταν παλιά, όταν μεγάλωνα. Τα 8 τελευταία χρόνια της Κρίσης, και τα 10 προηγούμενα της ευδαιμονίας, άλλαξαν πολλά. Πλέον δε βλέπω ανθρώπους με σπιρτάδα στο βλέμμα και κοφτερό μυαλό. Ο ένας κοιτάζει τον άλλο με "μισό μάτι", έτοιμος για αντεγκλήσεις, γεμάτος αγανάκτηση. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες να προοδεύσεις, βάζοντας το μυαλό σου να δουλέψει. Έχεις όνειρα? Είσαι "παράξενος", "τρελλός", "αποσυνάγωγος". Κανείς δεν ενδιαφέρεται για συνεργασίες, κοινή πορεία, ομαδική δουλειά. Γϊναμε η χώρα της λαμογιάς, της απομύζησης του Δημοσίου, της αρπαχτής, της μισαλοδοξίας. Στην Ελλάδα του σήμερα, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ: να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι πρωτότυπα, να προσπαθείς τίμια, να αγωνίζεσαι, να είσαι φιλότιμος, να μιλάς ήρεμα, να συγχωρείς, να συναισθάνεσαι, να αναζητάς το καινούργιο, να προοδεύεις με την αξία του κόπου που συνεισφέρεις. Ο τόπος μου με πονάει. Με καταδιώκει...

- ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ, μου είχε πει κάποια γνωστή μου, η Μάγδα, που δεν πολυπήγαινε εκκλησία. - Δηλαδή? ρωτάω - Ο Χριστός είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Εκεί πρέπει να ψάξουμε: να αναγεννηθούμε εσωτερικά, να συνδεθούμε μυστικά με τον κάθε άνθρωπο, να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας αγάπη, να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας κι έτσι να αγαπήσουμε τους άλλους έπειτα. Επειδή έχω έναν αυτόματο "μετρητή εσωτερικότητας" που χτυπάει "κόκκινο" μόλις ακούω τέτοιες "ενδοσκοπικές ή νεο-πατερικές σοφίες", επέμεινα: - Κοίτα Μάγδα, της λέω, εγώ μπορεί να είμαι Χριστιανός αλλά είμαι και ΥΛΙΣΤΗΣ στο έπακρο! - Τί εννοείς? μου λέει με έκπληξη - Αγαπάω το τομάρι μου, το ΥΛΙΚΟ μου τομάρι. Και γι'αυτό θέλω να φροντίσω ώστε να ζήσω για πάντα. Με το σώμα μου ακέραιο. - Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα είπε ο Χριστός, δηλ. να μην θησαυρίζουμε αγαθά στον κόσμο? - Το αντίθετο! απάντησα. Αγαπάω το τομάρι μου, όχι ως δικό...