Διάλογος με τη ΜΑΓΔΑ για την Ανάσταση: "Εγώ πιστεύω στην..."

- ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ, μου είχε πει κάποια γνωστή μου, η Μάγδα, που δεν πολυπήγαινε εκκλησία.

- Δηλαδή? ρωτάω
- Ο Χριστός είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Εκεί πρέπει να ψάξουμε: να αναγεννηθούμε εσωτερικά, να συνδεθούμε μυστικά με τον κάθε άνθρωπο, να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας αγάπη, να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας κι έτσι να αγαπήσουμε τους άλλους έπειτα.
Επειδή έχω έναν αυτόματο "μετρητή εσωτερικότητας" που χτυπάει "κόκκινο" μόλις ακούω τέτοιες "ενδοσκοπικές ή νεο-πατερικές σοφίες", επέμεινα:

- Κοίτα Μάγδα, της λέω, εγώ μπορεί να είμαι Χριστιανός αλλά είμαι και ΥΛΙΣΤΗΣ στο έπακρο!
- Τί εννοείς? μου λέει με έκπληξη
- Αγαπάω το τομάρι μου, το ΥΛΙΚΟ μου τομάρι. Και γι'αυτό θέλω να φροντίσω ώστε να ζήσω για πάντα. Με το σώμα μου ακέραιο.
- Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα είπε ο Χριστός, δηλ. να μην θησαυρίζουμε αγαθά στον κόσμο?
- Το αντίθετο! απάντησα. Αγαπάω το τομάρι μου, όχι ως δικό μου τομάρι αλλά ως "δώρο Θεού". Και επειδή γουστάρω να ζήσω για πάντα, δεν θέλω να προσκοληθώ στην ύλη που έχει μέσα της το θάνατο, δηλ. στους "θησαυρούς του κόσμου". Θέλω "αθάνατη ύλη": από αυτή δώσε μου να φάω, όση αντέχω.
- Και η αγάπη, πού ταιριάζει σ' αυτά που μου λες? ρώτησε η Μάγδα
- ΜΟΝΟ εκεί ταιριάζει. ΑΝ το σώμα μου πεθάνει, αν ο Δημήτρης ως "Δημήτρης" πεθάνει, αν ΟΛΟΙ μας πεθάνουμε, αν ΟΛΟΣ ο ΥΛΙΚΟΣ κόσμος ήταν ένα λάθος που γλύστρησε στο θάνατο, τότε καμία αγάπη ή θυσία δεν έχουν νόημα στον κόσμο
- Η εσωτερική αναγέννηση νομίζω πως μετράει περισσότερο από την αθανασία της ύλης, αντέτεινε η Μάγδα
- Χωρίς αθάνατη ύλη, όσο κι αν αναγεννηθείς, στο τέλος θα πεθάνεις. ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! Κι εγώ κι εσύ, και όλοι. Αν ο Χριστός ΔΕΝ αναστήθηκε σωματικά, τότε όσες αγάπες και θυσίες κι αν δίδαξε είναι όλες για τα σκουπίδια. Μου χάρισε ένα σώμα, υλικό. Αν μου το χάρισε, με σκοπό να ζήσω για 70-80 χρόνια στην αγωνία του επικείμενου θανάτου μου, καλύτερα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα από τώρα.
- Άρα πώς αναγεννιέται ο Χριστός? επέμεινε η Μάγδα.
- Ο Χριστός ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ, δεν αναγεννήθηκε. Το υλικό σώμα του, αφού το προσέλαβε, το έκανε αθάνατο. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ συνέβη αυτό, επειδή ξέρει ότι είμαι 100% υλιστής, μου έδωσε ελπίδα. Μου λέει: "φάε το σώμα μου, και θα γίνεις κι εσύ αθάνατος" αλλοιώς θα πεθάνεις.

Η Μάγδα σκέφτηκε για 2-3 λεπτά, και είπε στο τέλος

- ΟΜΩΣ, ούτως ή άλλως θα πεθάνεις, μετά από 70-80 χρόνια ζωής. Έτσι δεν είναι? Άρα πού πήγε η "υλική τροφή αθανασίας"?
- Δεν μου λες, Μάγδα? Αν ζούσα από τώρα για πάντα, τρώγοντας "Χριστό", ΕΣΥ θα αναγκαζόσουν να πιστέψεις στο Χριστό επειδή ο Δημήτρης "βρήκε το χάπι της αθανασίας" ?
- Εννοείται!
- Επίσης, αν ζούσα από τώρα για πάντα, ενώ όσοι δεν πίστεψαν/έφαγαν θα πέθαιναν, δεν θα αισθανόμουν εγώ σαν "αθάνατος υπεράνθρωπος", κάτι σαν "Χριστιανός βρυκόλακας ή Highlander"? Δεν θα έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα?
- Μάλλον...
- Άρα, ούτε εγώ μπορώ να ζήσω με το παρόν θνητό μου σώμα, για πάντα, σ'έναν κόσμο όπου όλοι οι "μη-πιστεύσαντες" πεθαίνουν, και η ύλη φθείρεται.
- Επομένως? ρώτησε η Μάγδα με προσδοκία
- Επομένως, εγώ έχω θέση στην υλική αθανασία ΜΟΝΟ σε έναν κόσμο υλικά αθάνατο. Αυτή είναι η μέλλουσα Βασιλεία. ΕΚΕΙ, όλοι θα είμαστε παρόντες. ΑΛΛΑ μόνο όσοι πιστεύουν στο Θεό θα είναι ζωντανοί, γιατί θα είναι καλωδιωμένοι με την πηγή της ζωής, το Θεό. Οι υπόλοιποι, απλά θα υπάρχουν, κάτω από το μόνιμο άγχος και βάρος των αμαρτιών τους. Ο γκρινιάρης θα είιναι αθεράπευτα-απόλυτα-αιώνια γκρινιάρης. Ο φθονερός το ίδιο. Αυτοί δεν θα έχουν ησυχία πουθενά, θα μισούν ακόμα και το Θεό γιατί δεν θα τον αντέχουν, θα τον βρίζουν, θα τον περιφρονούν. Θα είναι χειρότερα από νεκροί: αλύτρωτα υποχείρια των παθών τους.
- Και η "εντός μας Βασιλεία, από τώρα" ποιά είναι?
- Είναι η "από τώρα" θεραπεία των παθών μας και εξάσκηση της αγάπης σε Θεό και ανθρώπους: ό,τι πάθη δεν θεραπεύσεις, τα παίρνεις μαζί σου μετά θάνατον. Και θα ζεις με αυτά, για πάντα!

Η Μάγδα είχε ένα ακόμα ερώτημα.

- Όμως, είναι παράδοξο όλο αυτό το περί "θεότητας και ανάστασης του Χριστού". Δώσε μου μια απόδειξη ότι ήταν Θεός, ότι Αναστήθηκε.

Σκέφτηκα για λίγο. Απόδειξη... χμμμμμ....

- Μάγδα, αν ήσουν ΕΣΥ επάνω στο σταυρό, προδομένη από όλους και εγκαταλελειμμένη, μετά από τόσες θεραπείες και καλά που είχες κάνει για τον κόσμο, μέσα σε αφόρητο πόνο, θα είχες μέσα σου κάποια συμπόνοια για τους σταυρωτές σου? Θα τους δικαιολογούσες?
- ΟΧΙ ! Το αντίθετο. Θα τους καταριόμουν.
- ΝΑ η απόδειξή σου: στο "πάτερ άφες αυτοίς..." του Χριστού, ΕΠΑΝΩ στο σταυρό. Τη στιγμή που η θνητή ύπαρξη εκμηδενίζεται, μόνο ένας Θεός μπορεί να ξεπεράσει τους θνητούς νόμους της Βιολογίας, "αυτοσυντήρηση, δράση-αντίδραση" και να ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ τους σταυρωτές του, χωρίς αντάλλαγμα. Εκεί η αγάπη γίνεται ΑΠΕΙΡΗ γιατί δεν την νοιάζει ο θάνατος, τον ξεπερνάει. Και μόνο ο Θεός είναι ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ.